de tiid


Is it in toer?  Breed en steech stiket it heimsinnige bouwurk fan gewicht as in strâne skip de hichte yn. It mêsthege, lompe oerskot fan stien en beton stiet ferskûle yn it tichte grien. In wâld dat waakst en sûnder talis de wrâld berint. De fersmiten slompe jout gjin krimp, it is in metafoar. It robúste foarkommen in symboal: de púnheap fan in tiid.  
It is in minskeding, skepen troch minskehân mei in dak sûnder pannen, it is gjin hûs, de muorren ha gjin doar of kezyn. Inkeld ien blyn each stoareaget fergees de romte yn. 
It is in brok stien as yn it gedicht fan Wislawa, mar it hat gjin stim. De massa swijt. Stien jout gjin lûd. Stien harket net. It is kâlde matearje mei gebrek oan bloed. Taal op syn hûd wurdt wei. Wurden gean ferlern. Taal is ek mar in minskeding dat inkeld syn bestimming as hierogliven op de ruïne fan in tombe fynt.
It is in toer en sjoch yn sa'n stiensteapel sûnder kalk en semint in fûnemint dat de tiid stiet. It hert ûntbrekt, ieren binne tichtslibbe kieren. It lit gjin taal of teken hearre. It omskot is dôf foar de skerpe wyn, it fielt gjin winterkjeld, it baarnt net yn de sinne, it is lykas de bergen ien en mien mei de eleminten. Dat is grif de reden en faaks it doel, dat er langer as de minsketaal oerlibje sil.