Tusken de
nijbouwiken fan in opslûpen stêd,
dêr't de
koekkoek by’t maitiid syn namme ropt
en roppige
reagers spegeljend sykje om fretten,
dêr slomket yn
in guodlik lânskip stil en bestindich
in berêstend
âld djip, hast troch de tiid fergetten.
Yndamme
tusken de haven en de grutte autowei
mjit er mar
in pear kilometer lang, al is er breder
as in opnij
útdolde feart. Oan wjerskanten gerskje
in
hantsjefol skearde skiep tusken de poddeblêden
en
mollebulten op de slûgjende simmerdykflanken.
Oer de
skulpepaden reizgje - ek mei hjerstich waar-
krigele
fytsers en evenredige rinners mei har hûnen
dy't by it
talúd del strune en sûnder belet temûk yn
it gers of
in reidkraach skite, wylst behurde fiskers
yn ’e hoksen
sitte en mei stikken bôle krinkjes smite.
Tusken de
middei beseach ik healwei de fytsbrêge
dy wrâld fan
Obe mei in mankelyk each. En faaks
wie it in
idele gedachte, dochs tocht ik hoe moai it
wêze soe, as
ik op in knappe winterdei, mei in goed
stik
ridersiis, dêr de redens ea nochris ûnderbine koe.
